Rozdział 172

Upuszcza garnek z głuchym brzękiem, po czym chowa ręce z powrotem do kieszeni, jakby nic się nie stało.

Adam podrywa się gwałtownie z głośnym sapnięciem, szeroko otwartymi oczami, zdezorientowany. Rozgląda się po pokoju. „Co—” Jego spojrzenie pada na mnie i coś w nim pęka. „Kwiatuszku…”

Już pochylam...