Hoofdstuk 3

KAT POV

Ik kan niet geloven dat Izzy hier is. Ik heb haar zo gemist de afgelopen twee jaar. Ze wilde reizen. Wie kan het haar kwalijk nemen? Ze heeft zoveel meegemaakt in de afgelopen tien jaar.

Ik wist dat de lavendel en salie in haar kamer haar en Puna knock-out zouden slaan. Ik heb haar nodig, uitgerust maar ook veilig.

Hij is buiten geweest, in de schaduwen loerend, kijkend hoe ze thuis komt.

Ik loop de deur uit en sluit hem af. Ik weet dat hij nog steeds kijkt. Hij wil haar zien. Maar ze haat hem zo erg voor het verlaten van haar en voor wat hij haar moeder heeft aangedaan. Ik loop de oprit af en zie hem rechts van mij staan.

"Ze lijkt precies op Lucy," zegt hij.

Ik kijk hem aan en geef hem een grimmige blik. Hoewel hij Izzy’s vader is, is wat hij deed onvergeeflijk. Ik mag hem ook niet na alle ellende die hij mijn zus heeft aangedaan. "Je zou hier niet moeten zijn; ze wil je niet zien," zeg ik, "Overigens, ze heeft je zoon ontmoet, en hij vroeg of hij naar het feest vanavond mocht komen, maar ze weigerde resoluut," snauw ik terug.

"Ik hoorde dat ze zeker Lucy's temperament volgt," zegt hij.

"Stop met het noemen van mijn zus's naam; je hebt geen recht om het te zeggen," snauw ik naar hem en loop om hem heen.

Hij kijkt gekwetst. "Kat, alsjeblieft, je weet wat er gebeurd is?" zegt hij met schuldgevoel in zijn stem, "Ik had geen keuze in de zaak."

Ik draai me snel om en sta recht voor hem. Ik grom; mijn panter gaat hem een nieuw achterste uitscheuren als hij niet ophoudt. "Je hebt lef om dat te zeggen. Ik zou niet verbaasd zijn als Izzy meer weet over wat er gebeurd is," zeg ik, "Ook moet je afstand nemen; ze haat je echt, nou, meer zoals verafschuwt je. Wat betreft je ZOON, ze kent hem niet of die dochter van jou, dus als ik jou was, zou ik ze voorlopig bij haar weghouden."

Hij kijkt naar me met een lege uitdrukking. "Kat, alsjeblieft, ik wil mijn dochter leren kennen," zegt hij.

"Graham," zeg ik met afschuw in mijn stem, alsof zijn naam vergif is om te zeggen, "hou afstand, ik waarschuw je nu. Jij, die partner van jou, je kinderen, en ook die oude Alpha die je boven je familie koos, kunnen haar maar beter met rust laten, of je zult verrast zijn wat ze kan doen. Ze heeft meer meegemaakt dan jullie weten," zeg ik, beseffend dat ik te veel heb gezegd.

"Wat bedoel je? Wat heeft ze meegemaakt?" zegt hij, zijn gezicht toont schok, maar hij herstelt zich snel. Geen denken aan dat ik het hem vertel; dat is niet mijn verhaal om te vertellen.

Ik draai me om en loop; het café is slechts om de hoek van het huis waar ik woon.

"Kat, vertel me alsjeblieft," roept hij en blijft me volgen. Ik open de deur van het café; het is sluitingstijd. Nou ja, we sluiten vroeg, want iedereen gaat naar de ceremonie.

Alice, die achter de toonbank staat, heeft een glimlach op haar gezicht als ik binnenkom, maar die verdwijnt snel als ze Graham ziet. Ze haat hem ook.

"Kat," zegt hij, "je kunt die dingen niet voor me verborgen houden. Ze is mijn dochter."

Ik heb genoeg van deze klootzak. Hij heeft zich de afgelopen tien jaar nooit om Izzy bekommerd. Ik woon hier alleen maar weer omdat ik moet, voor Alice.

Ik draai me om en sta oog in oog met hem.

"Luister goed, rotzak, je bent nooit in haar leven geweest. Ik hoef je helemaal niks te vertellen. Je bent nooit voor haar teruggekomen, zelfs niet toen ik je berichten stuurde. Je bent niet en zult nooit haar vader zijn," zeg ik met een sissende toon. "Ik heb Izzy en Alice helemaal alleen moeten opvoeden, klootzak, zonder enige steun van jou. Wil je Izzy leren kennen? Kom hier binnen en praat met haar, of beter nog, wacht tot ze met jou wil praten, wat ik je nu kan vertellen dat nooit zal gebeuren."

Ik voel zijn schaamte van hem afstralen, maar voordat ik hem meer kan vertellen, komen zijn zoon Dale en de nieuwe Alpha, Blake, binnen.

Ze kijken ons beiden aan, Dale beseft de spanning en waarschijnlijk de situatie die zich voor hem afspeelt. "Pap, waarom ben je hier?" vraagt hij, kijkend tussen mij en zijn vader.

Zijn vader herstelt zich en perst zijn lippen in een harde lijn op zijn gezicht.

"Kat, wat betekent dit?" zegt de jonge Alpha.

Ik kijk ze allemaal aan, stomme wolven.

"Ze vertelde deze klootzak net waar hij heen moest gaan en niet terug moest komen," zegt Alice terwijl ze naast me komt staan.

Er klinkt een luid gegrom. "Toon geen disrespect in mijn aanwezigheid, kat; ik zal je doden," zegt hij met opeengeklemde tanden.

Alice laat een gegrom ontsnappen. "Je mag dan Alpha zijn. Ik mag dan deel uitmaken van de roedel, maar je zult mijn moeder niets vragen wat jou niet aangaat," zegt ze.

Ik wil niet dat ze in de problemen komt, maar ik staar Blake aan. "Ik vraag Graham te vertrekken; het is niet de beste tijd om hier te zijn, vooral nu niet," zeg ik.

Graham en Dale staan aan weerszijden van Blake, maar ik heb nog iets te zeggen: "Hier zijn de taarten voor de ceremonie; vertrek nu," zeg ik met opeengeklemde tanden. "En Alpha, als je nog eens zo tegen mijn dochter praat, zul je zien wat een kat kan doen."

Hij kijkt me een moment verbluft aan. Ik laat mijn woede nooit zo hoog oplopen, en hij kende me voordat hij vertrok om de roedels te trainen.

"Kat, ik zal binnenkort de nieuwe Alpha zijn, alsjeblieft," zegt hij.

Ik kijk naar Graham en Dale "Jullie twee komen hier niet binnen als Izzy hier is, hoor je me!" zeg ik, maar ik kon het luide gegrom van mijn panter niet tegenhouden. "Ik meen het; ik zal jullie een nieuw achterste scheuren als jullie hier binnenkomen en problemen veroorzaken. Ze wil jullie niet kennen."

"Je kunt me niet tegenhouden om mijn dochter te zien," zegt Graham.

Maar de bel rinkelt aan de deur van het café. Ik weet wie het is; haar geur vult het café.

Graham spant zich.

Verdomme, ze is niet blij.