Hoofdstuk 4

KAT POV

"JA, DAT KAN ZE," zegt een stem achter hem. Ik weet dat ze boos is. Hoe kan ze nog steeds staan na 24 uur wakker te zijn?

Graham draait zich om en wordt bleek als hij naar de dochter kijkt die hij ooit kende. Ze is niet langer het kleine meisje dat hij achterliet.

Ze kijkt hem boos aan, maar plotseling horen we een grom: "MAATJE."

We kijken allemaal naar Blake; hij staart naar Izzy. Oh jee, dit gaat niet goed komen.

Izzy kijkt naar hem terwijl ze naar Graham en Dale loopt, zonder enige uitdrukking op haar gezicht. "Je moet een stap terug doen," zegt ze, grommend.

Ik kan zien dat Puna probeert door te komen. De kracht die van haar afkomt is intens. Alice kijkt naar haar nicht en grijnst.

"Praat niet tegen..." maar Dale wordt onderbroken door haar gegrom en haar ogen veranderen van blauw naar felgroen "Je wilt me niet kwaad maken, BROER." We kijken allemaal verbaasd naar haar. Alice en ik weten hoe het is als Puna en Izzy hun stemmen samenvoegen, maar dit is vermakelijk om te zien.

Ik kijk naar Blake. Blake staart nog steeds naar Izzy, zijn maatje.

"Wat? Je dacht dat ik niet zou weten dat jij zijn zoon bent? Ik raadde wie je was op het station; jullie ruiken hetzelfde," zegt ze tegen Dale, maar ze draait zich naar Graham. "En jij die doet alsof je de vader bent die ik altijd had, zal nooit werken. Je bent tien jaar lang nooit voor mij geweest, dus waarom zou ik je nu in mijn leven willen?" Graham kijkt gekwetst, maar wat dacht hij te bereiken door hier te komen? Ik heb hem verteld dat Izzy niets met hem te maken wil hebben. Ze wist niet eens van Dale, en ze weet nog steeds niet van de zus die ze nog niet heeft ontmoet.

Ze zet een stap dichterbij, haar ogen verlaten hen geen moment. Puna is dichtbij; haar kracht wordt versterkt door Izzy's woede jegens hen beiden. Ik vraag me af of ze het kunnen voelen zoals wij.

"Je gaat luisteren en goed luisteren; ik wil niets met jou of die familie die je hebt te maken hebben. Je hebt me tien jaar lang alleen gelaten om te overleven, en ik heb het prima gered. Als je hier terugkomt, laat ik mijn panter los, en zij is niet zo vriendelijk als ik; zij is erger," zegt ze, grommend. "Nu vertrek en neem wat je nodig hebt en ga."

Ze loopt tussen hen door en komt naar mij toe.

Toen realiseerde ik me dat ze in haar Minnie Mouse pyjama's is; ze moet hem eerder buiten het huis hebben gevoeld.

Blake kijkt nog steeds naar haar. Voordat iemand anders iets zegt, draait ze zich naar hem. "Oh, en Alpha, ik wil geen maatje," zegt ze.

Hij gromt luid "Dat meen je niet," zegt hij, nauwelijks zichzelf en zijn wolf onder controle houdend.

Ze kijkt terug naar hem en haalt haar schouders op. "Neem wat ik zei en vertrek. Ik ben hier maar een paar weken, en dan ga ik weer weg," zegt ze.

Blake kijkt naar haar maar zegt niets; hij kijkt gekwetst. Ik weet een paar van de redenen waarom ze geen maatje wil, omdat er vreselijke herinneringen zijn om te onthouden. Ze haat mannen in het algemeen, en dat is niet zonder reden.

De kracht die van Izzy afkomt, is moeilijk te hanteren. Na een paar momenten draaide ik me om naar Graham en Dale. "Ik denk dat jullie nu beter kunnen vertrekken," zei ik. "Vergeet de taarten niet mee te nemen."

Dale kijkt naar me en glimlacht, terwijl hij dank je wel mondt. Hij kijkt naar de taarten, maar je kunt zien dat hij graag meer wilde praten.

Blake is niet van zijn plek bewogen. Hij kijkt nog steeds naar Izzy.

Dale trekt hem mee, leidt hem door de deur naar de SUV die net is komen voorrijden. Graham wil meer praten maar zucht; hij pakt de dozen en neemt ze mee. Alice houdt de deur voor hem open.

Zodra hij ze in de tweede SUV plaatst die net komt aanrijden, gaat Graham naar de SUV en klimt erin. Binnen enkele seconden rijdt hij weg.

Dale stapt nog een keer terug het café in en komt terug voor de laatste doos. Izzy en ik hebben hen vanaf de toonbank in de gaten gehouden. Hij stopt bij de deur en kijkt over zijn schouder naar ons. "Ik weet wat onze vader heeft gedaan; ik keur het niet goed. Ik wil mijn oudere zus leren kennen, als dat mogelijk is," zegt hij. Izzy laat een klein gegrom ontsnappen.

Hij staart naar haar met een glimp van pijn en zegt: "Het spijt me, Izzy," en draait zich om om te vertrekken.

Alice sluit de deur en kijkt naar ons.

"Nou, nicht, ik ben zo blij dat je hier bent," zegt ze met een glimlach.

Izzy loopt naar haar toe en glimlacht. Ze omarmen elkaar. Ze kijken allebei naar mij, maar voordat ze iets kunnen zeggen.

"Hoe wist je het?" vraag ik Izzy.

Izzy kijkt een moment naar me. "Ik rook zijn geur buiten; het maakte Puna wakker. Maar ik wist van de andere dingen; ik heb het altijd geweten. Ik heb het je gewoon nooit verteld," zegt ze.

"Ik haat die man nog meer; hij is nooit voor me gekomen," zegt ze met de haat weer in haar stem. Ik weet dat ze gekwetst is. Graham heeft veel uit te leggen, en hij kan ook de oorzaak zijn van Izzy's afkeer van haar partner.

"Nou, laten we deze plek sluiten; je ziet eruit alsof je in bed zou moeten liggen," zeg ik lachend.

Izzy kijkt naar beneden, en Alice merkt het ook op. Ze lachen allebei. We lopen rond in het café om ervoor te zorgen dat alles is uitgeschakeld, tafels zijn schoongeveegd en stoelen op hun gebruikelijke plek staan.

Izzy gaapt.

"Je moet rusten," zeg ik tegen haar.

Ze knikt. "Laten we naar huis gaan," zegt ze en draait zich om naar Alice, "Kom je mee? We kunnen onze beroemde slaapfeestjes houden."

Alice kijkt haar glimlachend aan, maar schudt haar hoofd.

Ik weet dat dat niet zal gebeuren, want Alice gaat naar de ceremonie met haar partner.

"Ik kan niet, nicht, jij hebt je schoonheidsslaap nodig," zegt ze.

"Vertel haar nog niet over Paul, mam," mind-linkt ze me. Ik glimlach. Alice weet slechts enkele redenen waarom Izzy haar partner niet wil, maar ze is bang om het haar al te vertellen, niet wetende hoe Izzy zal reageren als ze het ontdekt.

Izzy laat nog een gaap ontsnappen, en we lachen.

"Kom op, Doornroosje, tijd voor bed," zeg ik, terwijl ik haar door de cafédeur naar buiten leid en richting het huis ga.