Hoofdstuk 5

BLAKE POV

Ik heb mijn partner gevonden.

Maar ze wil niets met me te maken hebben.

Ik ben woedend.

Waarom wil ze me niet?

Ik kijk naar Graham; zijn gezicht is uitdrukkingsloos, maar ik weet dat hij pijn heeft. Hij ontmoet eindelijk zijn dochter, en ze wil niets met hem te maken hebben. Ik ken de volledige omvang van het probleem tussen hen niet, maar wat het ook is, het is niet goed.

"Het spijt me, Blake," zegt hij plotseling tegen me, terwijl hij nog steeds voor zich uit staart, maar naar me draait als ik naar hem kijk, en ik merk dat hij glimlacht, maar het is een kleine glimlach. Hij zegt verder niets.

"Alles goed, Graham?" vraag ik hem, hij kijkt me uitdrukkingsloos aan, maar ik ga door. "Ik wil mijn excuses aanbieden voor wat er in het café is gebeurd."

Hij knikt, en ik voel de schuld van hem afstralen. Hij is zwaar gekwetst.

Hij staart een paar momenten maar zucht luid.

"We moeten je vader zien als we terug zijn bij het packhuis, maar mag ik je één ding vragen?" zegt hij met smekende woorden. "Vertel hem nog niets over Izzy die je partner is."

Die uitspraak verraste me. Waarom zou hij niet willen dat ik mijn eigen vader vertel dat ik mijn partner heb gevonden, vooral omdat mijn partner de dochter van zijn beste vriend is? Nou ja, verloren dochter, moet ik zeggen.

"Waarom, Graham? Hij zou blij zijn dat ik mijn partner heb gevonden," zei ik, maar de blik op zijn gezicht zegt iets wat ik niet kan lezen.

"Hij zal blij zijn als hij ontdekt dat het mijn dochter is, maar er zijn een paar dingen die je niet weet over de situatie, en daarom moeten we hem eerst zien. We moeten je een paar dingen uitleggen; het kan je helpen begrijpen waarom Izzy geen partner wil," zegt hij uiteindelijk.

Ik keek hem verbluft aan maar herstelde me snel.

"Oké, ik zal niets zeggen, maar Graham, wat is er gebeurd waardoor ze je zo haat?" vraag ik, maar ik heb meteen spijt van mijn woorden.

Zijn schaamte raakt me. "Ik heb haar moeder op de ergste manier pijn gedaan. Ik heb haar ook niet opgeëist als mijn partner," zegt hij stilletjes. Ik ben verbluft. "Ik zal meer uitleggen als we je vader zien."

Ik kijk terug naar de man die me hielp trainen toen mijn vader te druk was om het te doen. Ik werd goede vrienden met zijn zoon Dale, die nu mijn toekomstige beta is, en zijn zus Kacey. Ze waren als mijn eigen broers en zussen. We ruziën en vechten net als broers en zussen.

Izzy zou een goede indruk op me hebben gemaakt als ze in de buurt was. Haar sexy figuur in die pyjama's—ik kon niet zien wat voor vorm ze had, maar het maakte me niet uit. Haar blauwe ogen, bruine haar dat in een rommelige knot bovenop haar hoofd zat, en roze lippen maakten dat ik haar nog meer wilde. Haar ogen gloeiden groen toen haar panter dichterbij kwam. De kracht die van haar afkwam toen haar panter dichterbij kwam, was verontrustend. Er moet meer aan haar zijn, want ik voelde de kracht in golven van haar afkomen, maar het hing af van haar emoties, en op dat moment voelde ik alleen maar woede en razernij.

We zaten een tijdje in stilte; het packhuis was ver van de stad, maar de chauffeur zat achter iemand vast.

Graham kijkt uit het raam.

Ik mind-link mijn vader: “Hé pap, we zijn onderweg met de taarten. Er is iets gebeurd dat je moet weten... Izzy is terug,” zeg ik.

“Hé zoon, ja, ik heb het gehoord. Graham is naar haar toe gegaan. Ik neem aan dat het vreselijk ging. Ik had hem gezegd een paar dagen te wachten totdat ze gesetteld was,” zegt hij met een ruwe stem.

Ik zucht. “Vreselijk is nog zacht uitgedrukt. Ze was boos. Hij wil dat wij drieën in jouw kantoor hierover praten,” zeg ik.

Mijn vader is even stil, maar dan plotseling, “We moeten praten. Ik denk dat je hierbij moet zijn om alles te horen, aangezien jij binnenkort alpha wordt.”

“Oké, we zijn er over twintig minuten,” zeg ik. Ik hield me aan wat Graham me had verteld over het niet vertellen aan mijn vader dat Izzy mijn mate is.

We komen eindelijk terug bij de roedel na twintig minuten rijden na het gesprek tussen mij en mijn vader.

We stappen allemaal uit de SUV zodra deze stopt buiten het roedelhuis.

Paul, mijn aanstaande gamma, stond aan de zijkant. Ik weet waarom hij hier is. Zijn mate Alice had bijna haar hoofd verloren vanwege het disrespect naar mij toe, maar aan zijn gezicht te zien, weet hij het.

“Sorry over Alice Alpha; ze beschermde haar moeder.” Hij mind-linkt me, ik knik naar hem. “Ik zal haar straks mijn excuses aanbieden.”

Hij kijkt me vreemd aan. “Je zou je niet hoeven te verontschuldigen. Ze moet nog wennen aan onze manieren hier. “Ze hebben hun roedel jaren geleden verloren en zijn sindsdien veel verhuisd,” zegt hij maar kijkt achter me naar Graham die in zijn eigen wereld is. “Hij had daar niet heen moeten gaan,” zegt hij. “Ik weet het meeste van wat er gebeurd is door Alice en het is niet goed.”

Ik kijk verbaasd naar hem terug. “Ik hoop meer te weten te komen als we naar mijn vader gaan in zijn kantoor,” zeg ik terug en sluit de mind-link af.

Hij knikt en rent naar zijn huis dat hij deelt met Alice; hij mist haar waarschijnlijk. Alice had gezegd dat ze Izzy wilde vertellen, maar ze weet niet hoe ze zou reageren op het nieuws dat ze een mate heeft.

Er moet een reden zijn waarom ze de gedachte aan mates haat.

Ik hoor een grom in mijn hoofd, mijn wolf Axel. “Ze zal snel bijdraaien. Ik denk dat we het gewoon rustig aan moeten doen met haar.”

Ik ben verstomd; mijn wolf heeft het al jaren over zijn mate, maar hij is nooit zo zacht geweest. Hij is meestal bezitterig over zijn mate. Maar als ik erover nadenk, Axel wil gewoon het beste voor Izzy, zelfs als dat betekent dat we het rustig aan moeten doen.

“Wat is er met jou aan de hand? Je bent stil sinds je me vertelde dat Izzy mijn mate was,” zeg ik tegen hem.

Hij blijft even stil maar haalt dan adem. “Ik ben gevoelig voor onze mate omdat ik denk dat het zien van haar vader na zoveel jaren haar boos heeft gemaakt,” zegt hij. “Ook is haar panter krachtig; haar kracht komt voort uit Izzy's emoties, en ik denk dat haar kat haar eigen emoties heeft over de situatie. Ik denk dat we moeten weten wat er gebeurd is.”

“Ik denk dat je gelijk hebt, Axel. Laten we uitzoeken wat ons te wachten staat,” zeg ik tegen hem.

Hij lacht en zit achterin mijn gedachten, rustend maar alert en wachtend om meer te weten te komen over onze mate.