Hoofdstuk 6

ISABELLA'S POV

Ik vroeg me af waarom ik had ingestemd met L's verzoek, terwijl een golf van onzekerheid en opwinding door me heen stroomde. Levi’s lege uitdrukking voegde toe aan de intrige van het moment. Ik wist niet hoe hij zou reageren als ik hem zomaar koffie zou brengen. Het beangstigde me en vulde me tegelijkertijd met een sensatie.

Ondanks dat ik geen secretaresse was, vond ik mezelf toch bezig met Levi's behoeften. Ik denk niet dat het zo raar zal zijn om hem koffie te halen. Ik overdenk het gewoon.

Hoewel Levi’s afstandelijke houding duidelijk maakte dat hem benaderen een zeldzaamheid was binnen het bedrijf. Velen geloofden dat zijn opkomst naar leiderschap uitsluitend te danken was aan de invloed van zijn vader, wat bijdroeg aan de mystiek rondom hem. Hij had waarschijnlijk de geruchten over hem gehoord, daarom blijft hij weg van iedereen.

"Excuseer me," mompelde ik, terwijl ik opstond van mijn stoel en mijn weg naar het luchthaven café maakte.

Mijn stem was erg laag, en Mark en Levi schonken me geen aandacht terwijl ik wegliep.

Het observeren van Mark bij het bereiden van Levi's koffie op eerdere gelegenheden had me een duidelijk begrip gegeven van zijn voorkeuren – bruin, geen suiker en warm. Dus ik bestelde het en kwam bijna onmiddellijk terug naar de lounge.

Toen ik terugkwam in het privé gedeelte met de koffie in mijn hand, greep onzekerheid me aan.

Hoe moet ik Levi benaderen?

Wil hij nu überhaupt wel koffie?

Zal hij me berispen?

Deze vragen draaiden rond in mijn hoofd terwijl ik de kamer scande, alleen om Mark, Levi's altijd aanwezige assistent, alleen in de ruimte te vinden.

"Waar is de baas?" vroeg ik, mijn stem verried een vleugje zenuwen, wat een verwarde blik van Mark trok.

"Hij is onderweg. Waarom vraag je dat?" Mark's toon was neutraal, maar zijn uitdrukking toonde milde verbijstering.

“Uhm. Ik..” stamelde ik, terwijl mijn gedachten razendsnel probeerden een samenhangend antwoord te vormen. Voordat ik een antwoord kon formuleren, zwaaide de deur open en Levi liep binnen, zijn aanwezigheid eiste aandacht.

Ik was het moment vergeten dat ik de koffie in mijn hand had, alles wat in mijn hoofd zat was om de kamer te ontvluchten. Mijn baas maakte me altijd te nerveus.

Toen ik me omdraaide om de kamer te ontvluchten, overspoelde een golf van paniek me, waardoor ik tegen Levi aan botste en per ongeluk de inhoud van de beker over zijn witte overhemd morste. Ik was zo geschrokken dat ik niet eens merkte dat iemand mijn gezicht had aangeraakt. Gelukkig was de koffie warm. Ik keek hem aan, mijn ogen werden groot van schok, terwijl hij reageerde met een glimlach die mijn hart wild liet kloppen.

Ik wist dat ik in de problemen zat.

"Uhmm. Hmm," wist ik uit te brengen, mijn stem trilde onder het gewicht van de gespannen sfeer.

"Ober!" Mark's stem onderbrak, terwijl hij opstond van zijn stoel, zijn tijdige interventie verlichtte de spanning enigszins.

"Het spijt me zo, meneer," verontschuldigde ik, terwijl ik probeerde weg te draaien, maar Levi's stevige greep op mijn hand stopte me.

"Niet zo snel."

Mijn hart begon te racen terwijl zijn warme aanraking mijn hand omsloot. Ik denk aan zijn hand die mijn mond bedekt terwijl hij me van achteren neukt.

De gedachte maakt dat ik slik.

De ober haastte zich door een andere ingang, buiten adem met verontschuldigingen. "Meneer, het spijt me vreselijk. We kunnen u helpen met uw overhemd."

"Geef me een servet," instrueerde Levi kalm.

Haastig terugkerend, bracht de ober snel een servet op een dienblad, dat Levi prompt van hem aannam.

Toen Levi het servet naar mijn gezicht bracht, spande ik me aan, klaar om te protesteren. "Meneer, u hoeft dat niet te doen. Ik kan het zelf wel aan."

"Shhh. Zeg geen woord meer," commandeerde hij zachtjes, zijn gezaghebbende toon vreemd genoeg geruststellend terwijl ik gehoorzaamde. Er was een onverwachte zoetheid in zijn instructie die elke verdere protest van mij het zwijgen oplegde.

Met zorgvuldige precisie begon Levi de koffievlekken van mijn gezicht te vegen. Zijn aanraking was verrassend teder, en toen zijn duim mijn lippen streelde, liep er een rilling over mijn ruggengraat, achterlatend kippenvel in zijn kielzog. De drang om zijn duim tussen mijn lippen te vangen onderdrukkend, stapte ik in plaats daarvan terug, een blos kroop op mijn wangen.

"Heb je overwogen om te stoppen, aangezien je altijd nerveus bent rond mij?" Levi's vraag doorboorde de lucht, zijn blik onwrikbaar op mij gericht. Mijn hart hamerde tegen mijn ribbenkast als reactie, een golf van emoties kolkend binnenin me.

Wil hij dat ik ontslag neem?

Is mijn verlangen zo duidelijk?

Oh God, hij gaat me ontslaan.

Ondanks de opkomende zenuwen die dreigden me te overweldigen, slikte ik hard en dwong mezelf mijn kalmte te bewaren.

"N-nee, meneer, ik heb niet overwogen om ontslag te nemen," antwoordde ik, mijn stem verraadde een vleugje wanhoop. "Ik hou van deze baan en ik heb hem nodig." De woorden kwamen er in een stroomversnelling uit, aangedreven door een vastberadenheid om vast te houden aan wat ik zo hard had bereikt. Stage lopen bij het Ferrari-team was een droom die uitkwam, en het resultaat van mijn toewijding. Opgeven was nooit een optie, en dat is het nu ook niet. "Meneer, ik kan deze baan aan," voegde ik eraan toe.

Levi's doordringende blik bleef op mij gericht terwijl ik worstelde om mijn kalmte te behouden en de drang om nerveus op mijn lip te bijten, probeerde te weerstaan.

"Het lijkt er niet op..."

"Sorry dat ik koffie over u heb gemorst, meneer," onderbrak ik, mijn stem trilde lichtjes. "Ik... ik was gewoon zo dankbaar voor uw positieve feedback op mijn rapport. Het gaf me hernieuwd vertrouwen in mezelf. Dus ik... ik wilde u koffie geven om mijn waardering te tonen."

Voor het eerst verzachtte een vleugje zachtheid Levi's ogen, wat me even van mijn stuk bracht. Terwijl ik probeerde mijn bonzende hart te kalmeren, verscheen Mark weer met een schone set kleding voor Levi. Zonder een woord verdween Levi naar de kleedkamer, mij alleen achterlatend met mijn gedachten.

Toen hij weer tevoorschijn kwam, gekleed in een opvallend blauw overhemd dat zijn betoverende ogen accentueerde, overspoelde een golf van verlangen me, dreigend mijn zintuigen te overweldigen.

Ik wil hem zo graag.

Voordat ik mijn verstrooide gedachten kon verzamelen, reikte Levi uit en greep mijn hand stevig vast, zijn aanraking stuurde een schok van elektriciteit door me heen.

"Meneer, wat doet u?" stamelde ik, mijn stem nauwelijks boven een fluistering.

"Koffie voor je halen," antwoordde hij. "En je kunt geen nee zeggen."

Hij leidde me door de drukke terminal van de helipad, onze voetstappen weerkaatsten tegen de gepolijste vloeren. We gebruikten het vliegveld voor vertrek vanwege de eisen van Levi's vader voor een specifieke piloot in plaats van het hotel.

"Twee kopjes koffie, alstublieft," Levi's stem sneed door het omgevingsgeluid, trok de aandacht van de serveerster, wiens blik op hem bleef hangen met een intensiteit die mijn maag deed draaien van jaloezie.

Ik ademde in en uit en herinnerde mezelf eraan dat mijn gevoelens voor Levi zinloos waren; hij was buiten mijn bereik, verstrikt in een wereld die ver verwijderd was van de mijne. Onderdrukte de steek van afgunst die dreigde me te verteren, dwong ik een schijn van kalmte op mijn gezicht.

Levi draaide zich naar me om, zijn uitdrukking verzacht met een verontschuldiging die me verraste. "Sorry voor het misverstaan en voor het vragen of je zou stoppen. Mijn fout," bood hij aan, zijn ogen zochten de mijne voor een reactie.

Net toen ik me klaarmaakte om te reageren, verscheen de serveerster weer met onze koffie, haar ogen bleven hangen op Levi met een honger die mijn maag deed draaien van ongemak.

Ik denk dat ik moet overgeven.

"Mag ik uw nummer, meneer?" vroeg ze brutaal, haar gedurfde houding verontrustend.

Tot mijn verbazing reageerde Levi niet meteen op haar verzoek. In plaats daarvan draaide hij zich naar mij om, zijn blik onderzoekend alsof hij mijn goedkeuring zocht. "Moet ik haar mijn nummer geven?" vroeg hij, mij verrast met zijn onverwachte vraag.

Overrompeld worstelde ik om een samenhangend antwoord te vormen, mijn gedachten verspreidden zich als bladeren in de wind. "Uhm... uhmm," stamelde ik, mijn stem haperde onder het gewicht van het moment.

"Spreek je gedachten," beval Levi zachtjes, zijn ogen waren op de mijne gericht met een intensiteit die het moeilijk maakte om helder te denken.

Voel de gewicht van de verwachtingsvolle blik van de serveerster, vermengd met een vleugje wrok, keek ik terug naar Levi, wanhopig zoekend naar leiding.

"Niet doen," mompelde ik uiteindelijk, mijn stem nauwelijks boven een fluistering, de woorden smaakten bitter op mijn tong, maar zoet in mijn hart.

Zonder aarzeling verkleinde Levi de afstand tussen ons, zijn aanwezigheid omhulde me terwijl hij dichterbij leunde, zijn warme adem kietelde mijn oor. "Zeg het harder," fluisterde hij, zijn stem stuurde een rilling langs mijn ruggengraat. "Laat haar het horen."