Rozdział 147

Wiatr zaszumiał żałośnie, przesuwając się nisko nad cmentarzem i szeleszcząc suchą trawą pod stopami Keegana. Niebo było pochmurne, bezbarwne, jakby nawet niebiosa zamilkły w żałobie. Delikatna mgiełka unosiła się w powietrzu, zbyt cienka, by nazwać ją deszczem, ale na tyle ciężka, by osiadać na jeg...