Toddria Holiday

Orphaned Resena Blackwell endures brutal abuse from her guardian Larna, who controls her inheritance while plotting to marry her off to the violent Erick Steelwater. When mysterious nobleman Julius enters her life, offering kindness and hope, Resena dares to dream of escape.
But as her forced engagement to the sadistic Steelwater approaches, time runs out. Julius must risk everything to save the woman he's falling for, challenging powerful families and dangerous enemies. In a world where love battles greed and cruelty, can Julius rescue Resena before she's trapped forever in a nightmare marriage that could destroy her?

Follow several different stories of betrayal and revenge as the main characters finally seek justice and payback of those who betrayed them!

Burn those who burned me is an anthology book circulated on truth; justice; and REVENGE!

Story #1 The Ballad of Rabena Price.
Story #2 The rebirth of Clara Granger
Story #3 The violin of Graceland Teague
Story #4 The list for Josie Taylor

Story #5 COMING SOON!

„Wciąż żadnego telefonu od ciebie, co?” Uśmiechnęłam się bez emocji, Thomas nigdy się mną nie przejmował, dlaczego teraz miałoby być inaczej? Położyłam głowę na poduszce, myśląc o tym, jak bardzo pragnęłam, żeby wszystko między nami, między mną a moją rodziną, było inaczej. Ale już nie, wkrótce ci ludzie będą niczym więcej niż przedłużonym koszmarem, z którego w końcu się obudziłam. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi, wyrywając mnie z myśli. Zaskoczona spojrzałam w górę, Damon patrzył na mnie ze współczującym wyrazem twarzy.
„Gotowa do wyjścia, mała siostro?” Damon wiedział lepiej niż ktokolwiek, ile bólu przeżywałam przez te ostatnie lata od ponownego spotkania z rodziną. Uśmiechając się, skinęłam głową i wstałam. Dziś będzie zarówno końcem, jak i początkiem mojego życia.

"Hâlâ aramadın, değil mi?" Duygusuz bir ifadeyle gülümsedim. Thomas bu zamana kadar benimle ilgilenmemişti, şimdi neden farklı olsun ki? Başımı yastığa geri koydum, onunla ve ailemle aramda farklı şeyler olmasını dilediğim zamanları düşündüm. Ama artık yok, yakında bu insanlar sadece sonunda uyandığım uzun bir kabustan ibaret olacak. Aniden kapımda bir tıklama sesi duydum ve düşüncelerimden sıyrıldım. Şaşırmış bir halde yukarı baktım, Damon bana empatik bir bakışla bakıyordu.
"Hazır mısın, küçük kardeşim?" Damon, ailemle yeniden bir araya geldiğimden beri çektiğim acıyı en iyi bilen kişiydi. Gülümseyerek başımı salladım ve ayağa kalktım. Bugün hem hayatımın sonu hem de başlangıcı olacaktı.

"Ancora nessuna chiamata da te, eh?" Sorrisi con un sentimento privo di emozioni, Thomas non si era mai preoccupato di me in tutto questo tempo, perché ora sarebbe stato diverso? Appoggiai la testa sul cuscino, pensando a quando desideravo che le cose fossero diverse tra me e lui; tra me e la mia famiglia. Ma non più, presto queste persone non saranno altro che un incubo prolungato da cui finalmente mi sono svegliata. Improvvisamente, ci fu un bussare alla mia porta che mi riportò ai miei pensieri. Sorpresa, alzai lo sguardo e vidi Damon che mi fissava con uno sguardo empatico.
"Pronta per andare, sorellina?" Damon sapeva meglio di chiunque altro quanto dolore avevo provato in questi ultimi anni da quando mi ero riunita con la mia famiglia. Sorridendo, annuii con la testa e mi alzai. Oggi sarebbe stato sia la fine che l'inizio della mia vita.

"Ainda sem ligação sua, hein?" Sorri sem emoção, Thomas não tinha se importado comigo todo esse tempo, por que agora seria diferente? Deitei a cabeça de volta no travesseiro, pensando no quanto desejei que as coisas fossem diferentes entre nós; entre mim e minha família. Mas não mais, em breve essas pessoas não serão mais do que um pesadelo prolongado do qual finalmente acordei. De repente, houve uma batida na porta que me tirou dos meus pensamentos. Assustada, olhei para cima, Damon estava me encarando com um olhar empático.
"Pronta para ir, maninha?" Damon sabia melhor do que ninguém o quanto eu tinha sofrido nesses últimos anos desde que me reuni com minha família. Sorrindo, assenti com a cabeça e me levantei. Hoje seria tanto o fim quanto o começo da minha vida.

—¿Todavía no hay llamada de tu parte, eh?— Sonreí con una sensación de vacío. Thomas no se había preocupado por mí todo este tiempo, ¿por qué sería diferente ahora? Apoyé mi cabeza en la almohada, recordando cuando anhelaba que las cosas fueran diferentes entre él y yo; entre mi familia y yo. Pero ya no más, pronto estas personas no serán más que una pesadilla extendida de la que finalmente he despertado. De repente, hubo un golpe en mi puerta que me sacó de mis pensamientos. Sobresaltada, levanté la mirada. Damon me miraba con una expresión empática.

—¿Lista para irnos, hermanita?— Damon sabía mejor que nadie cuánto dolor había soportado estos últimos años desde que me reuní con mi familia. Sonriendo, asentí con la cabeza y me levanté. Hoy sería tanto el final como el comienzo de mi vida.

„Immer noch kein Anruf von dir, hm?“ Ich lächelte mit einem gefühllosen Ausdruck. Thomas hatte sich die ganze Zeit nicht um mich gekümmert, warum sollte es jetzt anders sein? Ich legte meinen Kopf zurück auf das Kissen und dachte daran, wie sehr ich mir gewünscht hatte, dass sich die Dinge zwischen ihm und mir, zwischen mir und meiner Familie, ändern würden. Aber nicht mehr, bald werden diese Menschen nichts weiter als ein langwieriger Albtraum sein, aus dem ich endlich aufgewacht bin. Plötzlich klopfte es an meiner Tür und riss mich aus meinen Gedanken. Erschrocken blickte ich auf. Damon starrte mich mit einem mitfühlenden Blick an.

„Bereit zu gehen, kleine Schwester?“ Damon wusste besser als jeder andere, wie viel Schmerz ich in den letzten Jahren seit dem Wiedersehen mit meiner Familie erlitten hatte. Lächelnd nickte ich und stand auf. Heute würde sowohl das Ende als auch der Anfang meines Lebens sein.

« Toujours pas d'appel de ta part, hein ? » Je souris sans émotion, Thomas ne s'était jamais soucié de moi tout ce temps, pourquoi cela changerait-il maintenant ? Je posai ma tête sur l'oreiller, repensant à l'époque où je souhaitais que les choses soient différentes entre lui et moi ; entre ma famille et moi. Mais c'est fini, bientôt ces gens ne seront plus qu'un cauchemar prolongé dont je me suis enfin réveillée. Soudain, un coup à la porte me sortit de mes pensées. Surpris, je levai les yeux, Damon me regardait avec un air empathique.

« Prête à y aller, p'tite sœur ? » Damon savait mieux que quiconque à quel point j'avais souffert ces dernières années depuis que j'avais retrouvé ma famille. Souriante, je hochai la tête et me levai. Aujourd'hui marquerait à la fois la fin et le début de ma vie.

"Nog steeds geen belletje van jou, hè?" Ik glimlachte zonder enige emotie. Thomas had al die tijd niet om mij gegeven, waarom zou dat nu anders zijn? Ik legde mijn hoofd weer op het kussen en dacht terug aan de tijd dat ik verlangde naar verandering tussen hem en mij; tussen mij en mijn familie. Maar niet meer, binnenkort zullen deze mensen niets meer zijn dan een verlengde nachtmerrie waaruit ik eindelijk ben ontwaakt. Plotseling was er een klop op mijn deur die me uit mijn gedachten haalde. Geschrokken keek ik op, Damon keek me aan met een meelevende blik.

"Klaar om te gaan, kleine zus?" Damon wist beter dan wie dan ook hoeveel pijn ik de afgelopen jaren had gehad sinds ik mijn familie weer had ontmoet. Glimlachend knikte ik en stond op. Vandaag zou zowel het einde als het begin van mijn leven zijn.