Hoofdstuk 4

Het Grand Ocean Hotel was het meest chique vijfsterrenhotel in de stad, met een lobby versierd met goud en jade.

Op dit moment stond de ingang vol met luxe auto's.

Catherine, gehuld in een JD haute couture jurk, begroette de gasten met een beleefde maar totaal neppe glimlach.

De socialites fluisterden onderling.

"Ze is echt de favoriet van de familie Spencer, een JD haute couture bemachtigen die de meeste rijke dames niet eens kunnen dromen te lenen."

"Het lijkt op een limited edition met diamanten, net een stapje onder de jubileumeditie van TB. De familie Spencer heeft echt alles uit de kast gehaald."

Een ander voegde toe, "Alleen de superelite kan zich TB veroorloven. De outfit van Miss Spencer is al ver buiten ons bereik."

Bij het horen van hun complimenten voelde Catherine zich op de top van de wereld, ze rechtte haar rug met een blik van minachting en arrogantie in haar ogen.

Iemand die haar houding niet kon uitstaan, besloot haar te bespotten. "Op zo'n grote dag, komt je zus niet?"

"Ik hoorde dat ze al drie jaar vermist is. Iets nieuws over haar?"

Drie jaar geleden verdween de oudste dochter van de familie Spencer. Het gerucht ging dat ze de minnares van een kale man was geworden en door zijn vrouw was weggejaagd, te bang om terug te komen.

Mensen hadden Catherine er een tijdlang om uitgelachen.

Catherines gezicht vertrok snel, merkend dat iedereen naar haar keek. Ze sloeg haar ogen neer, kijkend alsof ze spijt had. "Ja, zelfs als mijn zus een fout maakte, zouden we haar vergeven omdat ze familie is. Ze liet haar familie in de steek voor een man, wat echt niet de moeite waard was."

Net toen Catherine klaar was, klonk er een helderdere, vrolijkere stem door de lucht. "Wie liet haar familie in de steek voor een man?"

Iedereen draaide zich om om te zien wie er sprak.

Zoey liep binnen in een felrode off-shoulder zeemeerminjurk, die perfect om haar rondingen sloot.

De jurk was versierd met verschillende gekleurde diamanten, vooral de grote rode in het midden, die fonkelde onder de lichten, waardoor ze er verbluffend, nobel en elegant uitzag.

Maar dat alles was niets vergeleken met de driehonderd miljoen dollar kostende robijnketting om haar hals.

De mannen keken met grote ogen, totaal verbluft.

De vrouwen staarden naar haar jurk, stamelend om te bevestigen met hun vrienden. "Draagt zij de enige TB jubileumeditie ter wereld?"

"Die jurk alleen al zou mijn hele bedrijf kunnen kopen."

"Mijn God, de oudste dochter van de familie Spencer is zo elegant? Hoe kon ze ooit voor die kale man vallen? Ze moet wel blind zijn geweest."

Zoey liep langzaam naar Catherine toe, zonder ook maar een blik opzij te werpen.

Ze was langer dan Catherine, en met haar hakken van 8 centimeter leek Catherine bijna dwergachtig.

"Catherine, lang niet gezien."

Catherine staarde naar haar fonkelende haute couture jurk en haar steeds verbluffender gezicht, brandend van jaloezie.

Maar ze kon het niet laten merken, en dwong een glimlach door haar opeengeklemde tanden. "Zoey, waarom heb je niet gezegd dat je terugkwam? Ik had je kunnen ophalen."

"Overigens, Isla Jones is vandaag ook hier. Als het toen een misverstand was, kun je het nu rechtzetten zodat iedereen kan genieten van mijn verlovingsfeest zonder enige wrok."

Ze verlegde het onderwerp direct naar de kern van het conflict.

Mensen hielden van roddels. Terwijl ze Zoey's schoonheid bewonderden, konden ze hun nieuwsgierigheid naar het verleden niet onderdrukken.

Zoey glimlachte kil, maar zelfs een koude glimlach was vol charme en schoonheid.

"Als je je gaat verloven, doe het dan tenminste met iemand die niet al verloofd is. Wat is de deal met verloven met mijn verloofde?"

Catherines glimlach bevroor, haar gezicht vertrok onaangenaam.

Zoey hield haar stem zacht. "Trouwens, drie jaar geleden werkten jij en je moeder samen met mijn vader om me aan Howard Jones te verkopen. Was dat alleen zodat jij met Alexander kon trouwen?"

"Je had het gewoon kunnen zeggen. Ik ben niet geïnteresseerd in een kerel die met zijn eigen zus naar bed gaat," voegde ze eraan toe.

In slechts een paar zinnen kregen de gasten sappige roddels te horen.

Ze spitsten hun oren, dol op het drama van een zus die de vriend van haar broer steelt.

Catherine werd volledig overschaduwd, haar delicate dubbelzinnige act verpletterd door het enthousiasme van de gasten voor roddels.

"Hoer! Andermans man verleiden is één ding, maar om je eigen zus en haar toekomstige man te belasteren op zo'n feestelijke gelegenheid is gewoon te veel. Je probeert Catherine gewoon dwars te zitten!"

Caroline Miller stormde de lounge uit, boos omdat haar dochter door Zoey werd neergezet. Ze was woedend en sleurde Isla mee om Catherine te steunen.

Met Caroline's steun leunde Catherine onmiddellijk zielig over. "Mam, ik wilde alleen maar voor Zoey zorgen en haar naam zuiveren, maar zij..."

Catherine leek op het punt te staan te huilen.

Caroline, als een kip die haar kuiken beschermt, trok Catherine met één hand achter zich en hield Isla's hand met de andere vast. "De snelste manier om de waarheid te achterhalen is door de betrokken persoon te vragen."

Iedereen richtte zijn ogen meteen op Isla.

Zoey's heldere ogen gleden ook over, terwijl ze Isla stilletjes observeerde.

Om de een of andere reden voelde Isla een onverklaarbare druk. Denkend aan haar man en kijkend naar Zoey's jeugdige vitaliteit voor haar, werd ze boos. "Je deed alsof je dronken was en ging met mijn man naar bed terwijl hij op zakenreis was. Als hij niet had geweigerd, had je hem gechanteerd, toch? Ik heb al het bewijs van toen!"

Zoey vroeg kil, "Welk bewijs? Het bewijs dat hij me heeft gedrogeerd en verkracht?"

Isla raakte onmiddellijk in paniek. "Wat zeg je!"

Zoey kaatste terug, "Isla, waarom is je man afwezig op zo'n belangrijke dag?"

Isla, die had geschreeuwd, ontweek plotseling Zoey's blik, niet durvend te antwoorden.

Ze dacht dat ze het goed verborgen had gehouden; Zoey zou toch niets moeten weten.

Zoey sloeg haar armen over elkaar, spottend, "Omdat hij in de gevangenis zit, toch? Ik heb hem er persoonlijk heen gestuurd, met de maximale straf."

Zoey had ijverig rechten gestudeerd voor wraak. Voor haar debuutzaak had ze het bewijs vastgelegd, ervoor zorgend dat Howard achter de tralies belandde.

Het proces was zwaar, maar het resultaat was het waard.

Isla werd bleek, trillend en niet in staat om een woord te zeggen.

Caroline had deze dramatische wending niet verwacht en bleef koppig tegenwerpen, "Hou op met onzin praten!"

Zoey hief kalm haar hand en klapte in haar handen.

Al snel duwde Claire een projector naar voren. Toen deze werd aangezet, toonde het scherm dat eerder trouwvideo's liet zien nu een ondervragingsvideo.

In de video was Howard aan het huilen en constant aan het argumenteren, "Hij kwam naar mij voor samenwerking. Ik dacht dat hij het met zijn dochter had besproken!"

"Hoe moest ik weten dat Arthur Spencer, die van buiten vriendelijk leek, een wrede en gemene natuur had, zelfs tegen zijn eigen dochter samenzweerde!"

Arthur en Alexander, die net hun gesprek hadden beëindigd, kwamen naar voren om deze woorden te horen. Hun gezichten asgrauw, snelden ze ernaartoe en probeerden de projector te grijpen.

Claire duwde de projector hard, waardoor Arthur op de grond viel.

Maar het geluid werd tijdens de beweging versterkt, en Howard's boze geschreeuw vulde de hele feestzaal.

"Het was zowel Arthur als Caroline's idee! Ze gebruikten Zoey om de samenwerking voor het volgende kwartaal veilig te stellen!"