บทที่ 7 ขอบคุณที่รัก

ทันทีที่ลูเซียพูดจบ เสียงเชียร์ก็ดังขึ้นในห้อง

เรจิน่า คนมาใหม่ ทั้งสาวทั้งสวย ทุกคนต่างกระตือรือร้นอยากเห็นการแสดงของเธอ บางคนที่มีเจตนาไม่ดีก็จ้องมองเธออยู่แล้ว

มาร์แชลจากแผนกการตลาดก็เข้ามาในห้องส่วนตัวเช่นกัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยามขณะมองเรจิน่า เขาคิดในใจ 'เธอปฏิเสธฉันอย่างหยิ่งยโส คืนนี้ฉันจะดูว่าเธอจะหยิ่งได้อีกแค่ไหน'

เรจิน่าขมวดคิ้ว เธออยากจะหยิบการ์ดจากมือของลูเซียเพื่อยืนยัน แต่ลูเซียรีบคลุกการ์ดกับใบอื่นๆ อย่างรวดเร็ว ลูเซียกำลังจงใจสร้างความยากลำบากให้เรจิน่า เธอคิด 'เรจิน่าชอบนัดเดทผู้ชายหลายคน แค่เพราะเธอสวย เธอชอบอยู่กับผู้ชายหลายคนในเวลาเดียวกัน ดังนั้น ฉันจะเปิดโปงภาพลักษณ์ส่ำส่อนของเธอต่อหน้าเพื่อนร่วมงานทั้งหมดคืนนี้'

เรจิน่ากลายเป็นจุดสนใจทันที ทุกสายตาจับจ้องเธอ เต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย

มิรันด้าที่อยู่ข้างๆ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและเป็นกังวลอย่างมาก เธอรู้ว่าถ้าเรจิน่าโกรธหรือเดินออกไปตอนนี้ เธอจะถูกเยาะเย้ยว่ารับมือกับเกมไม่ได้ ไม่มีใครจะคิดว่างานนี้มันมากเกินไป ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขากำลังเล่นเกมกันอยู่

อารมณ์ของเรจิน่ายังคงนิ่ง เธอชำเลืองมองขวดที่อยู่บนโต๊ะแล้วพูดว่า "คุณไม่ได้บอกหรอกเหรอว่าถ้าใครทำภารกิจไม่สำเร็จ พวกเขาต้องดื่มไวน์สามขวด?"

ดื่มไวน์สามขวดเหรอ? "ไม่นะ เรจิน่า" มิรันด้าเป็นห่วงเธอจริงๆ เสียงของเธอประหม่าจนเปลี่ยนระดับ "ไวน์นี่แรงมากนะ แค่แก้วเดียวก็เวียนหัวแล้ว ถ้าคุณดื่มสามขวด คุณจะต้องไปโรงพยาบาลแน่ๆ!"

ลูเซียแนะนำ "เรจิน่า คุณดื่มแอลกอฮอล์ไม่เก่งนะ อย่าพยายามดื่มเยอะขนาดนั้นเลย นอกจากนี้ คุณยังไม่ได้ลองทำเลย แล้วทำไมคุณถึงคิดว่าคุณจะทำภารกิจไม่สำเร็จล่ะ?"

"ผมเต็มใจช่วยคุณนะ!" ท่ามกลางเสียงอึกทึก เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาทันที

ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเสียงของใคร แต่มันแทนความคิดของผู้ชายบางคนที่อยู่ที่นั่นแน่นอน เรจิน่าไม่อยากเสียเวลา เธอหยิบขวดหนึ่งจากโต๊ะ เปิดมัน และเทมันเข้าปากโดยตรง

ทุกคนตกตะลึง มองเธอด้วยความไม่อยากเชื่อ เรจิน่าไม่มีความคิดอื่นใดในตอนนี้ หลังจากดื่มไปครึ่งขวด เธอก็หายใจเข้า เธอยังมีสติอยู่บ้าง เธอจึงกระซิบอะไรบางอย่างกับมิรันด้า อาจจะขอให้พาเธอกลับบ้านในภายหลัง

ขณะที่เรจิน่ากำลังจะดื่มต่อ มีคนผลักประตูห้องส่วนตัวที่ปิดแน่นจากด้านนอก ทุกคนหันไปมองที่ประตู ยกเว้นเรจิน่าที่เมาแล้ว หันหลังให้ประตู เงยหน้าและเทไวน์เข้าปากอีก

ดักลาสจ้องมองหลังของเธออย่างลึกซึ้ง เสื้อคลุมของเธาหลุดออกไปอย่างไรก็ไม่รู้ ตอนนี้เธอสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงทรงหางปลา รูปร่างของเธอได้สัดส่วนดี แต่ตอนนี้เธอดูเปราะบางไปหน่อย เรจิน่าแผ่รังสีความดื้อรั้นและความเย็นชาที่ดักลาสมองทะลุได้ในแวบเดียว ขณะที่เรจิน่ากำลังจะหยิบขวดไวน์ขวดที่สอง มือข้างหนึ่งก็ยื่นมาจากด้านหลังเธอและคว้าข้อมือเธาไว้ แรงจนเธอสะดุ้ง

เธอแข็งตัวขึ้น มองมือที่กำลังจับเธออยู่ มันเป็นมือที่ใหญ่และแข็งแรง เพราะแรงที่กดลงมาเล็กน้อย เส้นเลือดที่หลังมือจึงปูดขึ้นมา รีจิน่าไล่สายตาตามมือนั้น ค่อยๆ มองขึ้นไปช้าๆ

ในสายตาที่พร่ามัวของเธอ เธอเห็นดักลาสอย่างรางๆ เธอคิด 'เขาคือ... เดี๋ยวนะ เขาดูเหมือน...สามีของฉัน คนที่ฉันแต่งงานด้วยเมื่อเดือนที่แล้วแต่ยังไม่เคยเจอกัน' หัวใจของรีจิน่าเต้นรัว เธอรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก เธอกะพริบตาด้วยความสับสนวุ่นวาย ในช่วงเวลาแห่งความสับสนนั้น เธอดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้และถามตรงๆ ว่า "ฉันขอความช่วยเหลือจากคุณได้ไหมคะ"

ดักลาสหรี่ตาลงเล็กน้อยและถาม "คุณอยากให้ผมทำอะไร"

คำพูดของเธอเริ่มสับสน "ฉัน... ฉันอยากได้เข็มขัดของคุณค่ะ"

ทุกคนในห้องส่วนตัวต่างตกใจ พวกเขาคิดกันว่า 'รีจิน่า เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไร เธอรู้ไหมว่ากำลังหาเรื่องใส่ตัว'

มิรันด้าเป็นคนแรกที่ตอบสนอง อยากจะรีบเข้าไปหยุดรีจิน่าไม่ให้ทำอะไรแบบนี้ แต่ก่อนที่เธอจะทำอะไรได้ เธอเห็นดักลาสยิ้ม มีความเอ็นดูแฝงอยู่ในรอยยิ้มนั้น เขามองลงมาที่รีจิน่าที่กำลังหน้าแดงตรงหน้าเขาและพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า "เอาสิ"

รีจิน่าจึงวางขวดลง ก้มหน้า และพยายามปลดเข็มขัดของดักลาสอย่างเก้ๆ กังๆ

ขณะที่เธอยิ่งลนลานและกังวลมากขึ้น มือที่อบอุ่นและอ่อนโยนของดักลาสก็จับมือของเธอไว้ นำพาเธออย่างนุ่มนวลให้ปลดเข็มขัดออก จากนั้นเขาก็ถอดเข็มขัดออกจากเอว ถือเข็มขัดสีดำไว้ รีจิน่ารู้สึกว่าฝ่ามือของเธอร้อนผ่าว เธอไม่กล้ามองหน้าดักลาสอีก ก้มหน้าลงมองกางเกงสูทสีดำที่รีดเรียบและรองเท้าหนังเงาวับของเขา

มิรันด้ากลั้นหายใจและกล้าเข้าไปใกล้ๆ พูดอย่างระมัดระวังว่า "ขอโทษนะคะ คุณเซโมน่า พวกเรากำลังเล่นเกมจริงหรือกล้า รีจิน่าไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินคุณค่ะ"

ในขณะที่รีจิน่ายังคงยืนนิ่ง มิรันด้าจบคำขอโทษและเอื้อมมือไปดึงข้อมือของรีจิน่าเบาๆ "รีจิน่า เธอควรจะขอบคุณคุณเซโมน่านะ" เธอกระซิบเตือน ในภาวะมึนเมาของรีจิน่า คำพูดของมิรันด้าดูเหมือนจะลอยผ่านไปเหมือนสายลมพัดผ่าน

ในตอนนั้น รีจิน่าไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้จ้องมองใบหน้าที่ดูดีและน่าดึงดูดของดักลาสอย่างจริงจังและจริงใจเช่นนั้น "ขอบคุณค่ะ ที่รัก"

"อะไรนะ" มิรันด้าสับสนมาก

รีจิน่าพูดซ้ำดังพอให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นได้ยิน "ขอบคุณค่ะ ที่รัก"

ห้องส่วนตัวเงียบมาตั้งแต่ดักลาสเดินเข้ามา ตอนนี้ หลังจากคำพูดของรีจิน่า ทุกคนรู้สึกเหมือนอากาศแข็งค้าง

"รีจิน่า!" จาเน็ตไม่สามารถทนต่อความไร้สาระของรีจิน่าได้อีกต่อไปและตำหนิเธออย่างจริงจัง "เธอเมานะ! นี่คือซีอีโอคนใหม่ เธอพูดอะไรของเธอน่ะ"

รีจิน่าตกใจ เธอคิด 'ซีอีโอ? สามีใหม่ของฉันคือซีอีโอคนใหม่เหรอ?' ความคิดของรีจิน่ายิ่งสับสนวุ่นวายมากขึ้น เธอยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม อยากจะหนีออกไปจากที่นี่

ดักลาสหัวเราะอย่างเฉยเมยและพูดว่า "มันก็แค่เกมเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอก"

รีจิน่ากลับมาสู่ความเป็นจริง เธอยกมือขึ้นกดขมับที่เต้นตุบๆ ทำเสียงให้มั่นคง "ขอโทษค่ะ คุณเซโมน่า ฉันแค่เมานิดหน่อย"