บทที่ 9 แฟนเก่าที่มีคุณสมบัติควรดีเท่าที่ตาย

เรจิน่าถือโทรศัพท์ของเธอ พลางชายตามองดักลาส เขานั่งอยู่ตรงนั้นอย่างสบายๆ เฝ้ามองเธออย่างเงียบๆ แม้ใบหน้าของเขาจะดูสงบ แต่เรจิน่ากลับรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

"เรจิน่า เธออยู่ไหน? มันผ่านมาเดือนนึงแล้วนะ เธอน่าจะผ่านมันไปได้แล้วใช่ไหม?" เสียงของฟิลิปที่แฝงความอดทนและหยิ่งผยอง ราวกับว่าการโทรมาครั้งนี้เป็นความเมตตาที่เธอควรรู้สึกขอบคุณ

เรจิน่าไม่อยากเสียเวลากับเขาอีกต่อไป แต่เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ต้องพูดให้ชัดเจน

เธอจึงพูดอย่างใจเย็นว่า "ฟิลิป เราจบกันแล้ว และมันไม่ใช่ธุระของคุณที่จะรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน"

ฟิลิปจุดบุหรี่ สูบเข้าปอด แล้วพ่นควันออกมา หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้น "เรจิน่า แค่ร่วมมือกับฉันเถอะ ฉันสามารถให้ทุกอย่างที่เธอต้องการได้" เขายังคงยืนกราน

เรจิน่ารู้สึกว่าข้อเสนอของเขาทั้งน่ารำคาญและไร้สาระ "เคยได้ยินคำพูดไหมว่าแฟนเก่าที่ดีเหมือนผี - เงียบและมองไม่เห็น? วิธีที่ดีที่สุดในการแสดงความเคารพคือการไม่รบกวน" เธอตอบกลับอย่างเฉียบขาด

ชั่วขณะหนึ่ง ฟิลิปรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเพ้อ "เธอปฏิบัติกับฉันเหมือนฉันตายไปแล้วงั้นเหรอ?" เขาถามอย่างไม่อยากเชื่อ

เรจิน่าคิดในใจ 'ใช่เลย ในหัวใจของฉัน ฉันฝังเธอไปนานแล้ว' ความโกรธของฟิลิปพลุ่งพล่าน ความรู้สึกแปลกๆ พุ่งขึ้นมาในตัวเขา เหมือนมีก้อนหินติดอยู่ในอก ฟิลิปรู้ว่าไม่มีใครมาแทนที่เรจิน่าได้ดีกว่านี้

เขาคิด 'ฉันอาจจะไม่มีวันเจอคนแบบเธออีกแล้ว' ในช่วงเดือนที่เรจิน่าหายไป ฟิลิปพยายามติดต่อเธอ แต่เธอบล็อกเขา นี่เป็นครั้งแรก ฟิลิปรู้สึกว่ากำลังจะปวดหัว เขาบดบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่แล้วพูดว่า "เรจิน่า อย่าทำเกินไป" เขาคิด "เธอจะเลิกกับฉันก่อนไม่ได้หรอก ยังไงก็เถอะ"

เรจิน่าไม่ได้เป็นคนอารมณ์ร้ายปกติ หรือพูดอีกอย่างคือ เธอไม่ชอบความรู้สึกที่สูญเสียการควบคุมอารมณ์ แต่เธอรู้ว่าความโกรธไม่ได้แก้ปัญหาอะไร

"มันจบจริงๆ แล้ว" เธอพูด แล้ววางสาย ปิดโทรศัพท์ เธอชายตามองดักลาสที่นั่งอยู่บนโซฟา เรียบเรียงคำพูดในใจ

แต่ก่อนที่เธอจะพูด ดักลาสก็ถามขึ้น "นั่นแฟนเก่าเธอเหรอ?"

"ฉันไม่แน่ใจว่าเขาจะนับเป็นแฟนเก่าฉันด้วยซ้ำ" เธอตอบ

ดักลาสควบคุมอารมณ์และพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า "หมายความว่าไง?"

"ความสัมพันธ์ของเรารู้กันแค่ในกลุ่มเพื่อนของเขา บางทีในสายตาพวกเขา ฉันแค่เป็น..." ดักลาสมองเรจิน่า สายตาของเขาลึกและหมุนวน ดวงตาของเขาหยุดไม่ให้เธอดูถูกตัวเอง "ดึกแล้ว เธอควรพักผ่อนก่อน" เขาพูด

เรจิน่าคิด 'การแต่งงานของเราเป็นเพียงสัญญา เขาไม่จำเป็นต้องสนใจอดีตของฉัน ความเฉยชาของเขาเป็นเพราะเขาไม่ได้รักฉันต่างหาก'

"ราตรีสวัสดิ์" เรจิน่าพูด เดินเข้าห้องนอนอย่างใจเย็น เธอนอนลงบนเตียง หลับตาลง ผ้าปูที่นอนสีน้ำเงินเข้ม แม้จะเป็นของใหม่ แต่มักจะมีกลิ่นของดักลาสติดอยู่เสมอ ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยนี้ การนอนของเรจิน่าไม่สงบ สิ่งที่รบกวนเธอยิ่งกว่านั้นคือความฝัน ความฝันถึงคืนนั้น คืนแห่งความปรารถนาและความอับอาย