Rozdział 142

Serena’s POV

Obraz jego leżącego tam, nieprzytomnego i zwiniętego na werandzie, prześladował mnie jak duch, który odmówił pochówku. Jego usta były zabarwione na niebiesko, skóra blada i wilgotna od śniegu. Powinnam była zrobić więcej niż tylko wnieść go do środka. A może gdybym była tam, kiedy prz...