บทที่ 2122

ยิ่งเดินลึกเข้าไป ทางในป่าก็ยิ่งลำบากมากขึ้น จนในที่สุดไม่มีทางเดินเหลืออยู่เลย มีแต่หนามระเกะระกะ อู๋เอ้อร์หูเป็นห่วงว่าหนามจะทิ่มแทงเหม่ยจือ เขาจึงย่อตัวลงกับพื้น "แม่ ให้ผมแบกแม่เดินเถอะ!"

"ไม่ต้องหรอก แม่ไม่ได้บอบบางขนาดนั้น ในป่าเขานี่เต็มไปด้วยหลุมบ่อ ถ้าแบกแม่เดินจะลำบากเปล่าๆ" เหม่ยจือไม่ยอ...